این روزگـار هر چه دلش خواست می‌کند  ...  این روزگـــار هر چه بگویم نمی‌شود

آنقدر ابریـــم که نگو، روز، مـــــاه، سال  ...  اصلا چرا همیشه محـــــرّم نمی‌شود؟

گنـدم نخورده از تو جـــــــدایم نمـــــوده‌اند  ...  شرحش به این دو جملة مبهم نمی‌شود

هی صبر پشت صبر، بیا ای همیشه مرد  ...  عــــالم بدون عشق تو عــــالم نمی‌شود

برگـــرد ای مسافــــــر شبهـــــای انتظار  ...  چیـــزی که از بزرگیتان کــم نمی شود

الّلهم صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم

از بــــــس که سکـــــوت با دلم ور رفته  ...  از دست همه حوصـــــله ام ســر رفته
 
او نیست ولی از جلوی چشمم، دست  ...  در دست پــــدر چقــــدر دختــــــر رفته
 
چــــــادر که بپوشم عمـــه ام می گوید  ...  قربان عزیـــــــــزم چه به مــــــادر رفته
 
من دختــــرم، کوچک و کوتاه و غریــــب  ...   عمــــــرم به سه تا آیه ی کوثـــر رفته
 
از گــــــریه ی من حــــــرامیان می لرزند  ...  انگـــار علی به فتـــــح خیبــــــــر رفته
 
جـــز زخــــــم کف پا و تــــب تـــــاول ها  ...  باقی همه روضـــه ها به مـــــادر رفته

آن قاصــــدکی که در بغــــل می چرخید  ...  حالا سر نیـــــــزه های لشگـــــر رفته
 
من...من...که  نمی... نمیتوانم بپـــــــرم  ...  عمــــه تو بگو... چه ها بر این پر رفته
 
بابا به خـــــــدا بیا...بیا جــــــان عمـــــــو  ...  من خسته شدم حوصله ام سر رفته

شاعر : حاج روح ا... قناعتیان از جهرم

از غــــــم تو یا حســــین همیشـــه دلم بیقـــــــراره

آسمـــــون این چشـــــام ابرای همیشه بهـــــــــاره

دونـــه هــای اشـــــک من قـــــابل شمــــا رو نداره

شـــب و روز اگه بــــــرات گــــــریه کـــــنم بازم کمه

با غـــــم تو لحظــه به لحظــه عمـــــــر من محـــرمه

زندگیـــــــم فقط آقـــــــا با تـــــوه که معنـــــا میگیره

کاش میشد یه روز چشام به چشـای تو بشه خیره

کاشکی این گــــــدا یه روز توی حــــــــرم تو بمیـــره

قــــــاطی این خـــــــوبا برای نوکــــــری منم بخــــــر

قســــــم به جــــــون مــــــادرت تا کــــــربلا منم ببر

نام شریف آن حضرت علی و کنیه ی ایشان ابوالحسن است .

چون حضرت امام موسی و امام رضا علیهما السلام را نیز ابوالحسن می گفتند آن جناب را

ابوالحسن الثالث می گویند.

مشهور ترین قول در زمان و مکان ولادت ایشان نیمه ی ذیحجه سال دویست و دوازده هجری قمری

در حوالی مدینه در موضعی که آن را صریا گویند، می باشد.

پدر بزرگوارشان جوادالائمه امام محمد تقی علیه السلام و مادر گرامیشان سمانه مغربیه نام دارند

که مشهور بودند به سیده و کنیه ایشان ام فضل است.

نه چنانیــم که آب از ســـــرمان رد بشود ... نگذاریم که این فاجعـــــه بی حد بشود

به تـــــولی و تبــــری شده تاکیـــــد ولی ... یکی از این دو مهم، گاه موکـــــد بشود

من ز تــــرس عـــــدو از مرقدتان فهمیدم ... لایق هر جسدی نیست که مرقد بشود

بی گمان نطفه او را دو حــــرامی بستند ... هرکه با آل محمــــد و علی بــــد بشود

شیعه یک بار در و سیلی و غــربت دیده ... حـــــــاش لله بگذارد که مجــــدد، بشود

حـــــاش لله بگذاریم پس از این حـــرمی ... جای ولگردی ِمشتی سگ مـــرتد بشود

باش تا حــــکم جهـــادی برسد، تا ظالم ... در دم و بـــــازدمـــش نیز مــــــردد بشود

هدف بعدی او حضرت زینب (س) باشد؟ ... مگـــر این بار ز روی جســــــدم رد بشود

باز ای شیعـــه بگو شکــر خداوند حکیم ... که نشد مـــــادرمان صاحب گنبــد بشود

در کتـــــــــــاب عشـــــق ثارالله یان ... آیه ای زیباست اما ســـــاتر است

خواستم از عشـــق گوید مــــدح او ... گفت جز حق هر زبانی قاصر است

از فلک پرسیدم این مه باره کیست ... نعــــــره ای زد این امـام باقر است

ساقی میخانه ی کــــرب و بلاست ... راوی جانانه ی کــــرب و بـــــلاست